İlkin, gözlerinden çaldım rüyalarıma giydirdiğim düşleri.
Sonra, yüzünün ayva tüylerine astım gördüğüm sergüzeştleri.
Ben, aklının kıyılarında donarken
Sen, yüreğimde yeni umutlar yakıyordun.
Ben, göz pınarlarında şiirlere dalarken
Sen yine rüyalı, sen yine uzak bakıyordun.
İçimde boğuluşum, gözlerinin derinliğindendir…
Uykusuzluğum, gözlerinin sabahında uyanışımdandır…
Kirpiklerinden sarkan ıslak bir yıldızın,
Gözlerinde şiirleşmesi kadar güzeldir senli baharlar.
Anlamı değişir, bakışlarınla yıkanan her şeyin…
Değdiğin bir kuru dal, gül açar saçlarının gülistanlığında.
Ben, fakir bir yalnızlık bırakıyordum yollarına,
Sen, kaşlarının arasından yıldızlar geçiriyordun.
Şiirleşmiş bir duyguydun yüreğimde…
Her okuduğumda bir kez daha sevdiğim.
Dünden bugüne bir yalnızlık,
Bugünden yarına bir anlamsızlık düşüyor ömrümden.
Gözlerine, geceleri sürmelediğinden beri
Karanlığı örtüyorum kaderime;
Ayakları dışarıda kalıyor yazgımın.
İçimde tohumlanan hasretler yeşerir,
Güneş gibi doğarken bakışların üzerime.
Bir lambanın yorgun aydınlığına dayıyorum yüzümü,
Işıklar sürgüsünü çekiyor yüreğime.
Caddeler güneşin sıcaklığını çoktan yitirmiş…
Saatler, bir mızrak ucuyla çiziyor zamanı titreyen ellerime.
Sen, susuyordun…
Ben, susarken bile seni konuşuyordum…
Ve ben, caddelerin soğuk suretinde sana koşuyordum..
Kadim Dolunay
Yorum Gönder